12 stycznia 1945 r. wojska radzieckie stojące na linii Wisły rozpoczęły natarcie, które przeszło do historii jako ofensywa wiślańsko-odrzańska. Już w listopadzie 1944 r. Najwyższe Naczelne Dowództwo Armii Czerwonej (tzw. Stawka) opracowało plan uderzenia, które miało doprowadzić do zadania ostatecznego ciosu hitlerowskim Niemcom. Według radzieckich planów dla stacjonujących na linii Wisły wojsk wchodzących w skład 1. Frontu Ukraińskiego przewidziano natarcie z odcinka południowego w kierunku Wrocławia, natomiast wojska wchodzące w skład 1. Frontu Białoruskiego miały dokonać ofensywy w kierunku Poznania. Siły 2. i 3. Frontu Białoruskiego skierowano w rejon Prus Wschodnich, aby uniemożliwić nadejście z ewentualną odsieczą wojskom niemieckim. 14 stycznia 1945 r. jednostki radzieckie, wchodzące w skład 1. Frontu Białoruskiego dowodzonego przez marszałka Gieorgija Żukowa, przełamały opór niemiecki uderzając z przyczółków puławskiego i magnuszewskiego. Pokonując skutecznie niemieckie punkty oporu, Rosjanie stanęli w dniu 17 stycznia 1945 r. u granic Kraju Warty, który dotychczas pozostawał poza zasięgiem wszelkich działań wojennych.