Po zwycięskim zakończeniu Powstania Wielkopolskiego w 1919 r. jego uczestnicy czynnie zaangażowali się w pracę na rzecz odbudowy państwa polskiego. Wielu z powstańców walczyło w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. W okresie międzywojennym weterani zrywu powstańczego zrzeszeni byli w Związku Powstańców Wielkopolskich. Wspierali rozwój życia społecznego Wielkopolski działając w wielu organizacjach, m.in. w partiach politycznych, przede wszystkim związanych z obozem narodowym. Powstańcy włączali się także aktywnie w życie lokalnych społeczności angażując się m.in. w patriotyczne wychowanie młodzieży. Reprezentacje Związku Powstańców Wielkopolskich były obecne na każdej uroczystości państwowej i religijnej, zaś członkowie tej organizacji wspierali wszelkie patriotyczne działania Wielkopolan na rzecz umocnienia państwa polskiego. Trzecia Rzesza, która określała Wielkopolskę jako „zrabowane ziemie” będące pod „tymczasowym polskim zarządem”, traktowała powstańców wielkopolskich jako „osoby wrogo nastawione do Niemiec”. Powstańcy umieszczani byli przez Niemców na specjalnych listach proskrypcyjnych, tworzonych przed wybuchem II wojny światowej w ramach tzw. Akcji Tannenberg, na których znalazły się osoby, których aresztowanie i fizyczną eksterminację przewidywano po zajęciu Polski przez armię niemiecką. Po wkroczeniu żołnierzy Wehrmachtu do Wielkopolski we wrześniu 1939 r. padali oni ofiarą działalności grupy operacyjnej niemieckiej służby bezpieczeństwa i policji bezpieczeństwa (Einsatzgruppe VI). Po utworzeniu przez Trzecią Rzeszę okręgu Rzeszy Kraj Warty (Reichsgau Wartheland), uczestników Powstania Wielkopolskiego aresztowano w ramach akcji eksterminacyjnych skierowanych przeciwko wielkopolskim elitom. Osadzani byli oni w obozie w Forcie VII w Poznaniu, a następnie mordowani lub wywożeni do obozów koncentracyjnych w głąb Niemiec.
Dla powstańców, którzy uniknęli aresztowania na początku okupacji niemieckiej, naszedł czas ponownej walki o wolność Wielkopolski. Działali oni w strukturach Służby Zwycięstwu Polski (SZP), Związku Walki Zbrojnej (ZWZ), a następnie w szeregach Armii Krajowej (AK). Wielu z nich było czynnych w organizacjach narodowych, jak Narodowa Organizacja Bojowa (NOB), Narodowa Organizacja Wojskowa (NOW), a później w Narodowych Siłach Zbrojnych (NSZ), Wielkopolskiej Tajnej Organizacji Powstańców (WTOP), Tajnej Polskiej Organizacji Wojskowej (TPOW) czy Polsce Niepodległej (PN). Po likwidacji w 1944 r. obozu w Forcie VII, aresztowani przez gestapo za działalność konspiracyjną powstańcy osadzani byli w obozie karno-śledczym w Żabikowie, gdzie doświadczali okrucieństwa życia „za drutami”. Poddawano ich brutalnemu śledztwu w siedzibie gestapo w Poznaniu w byłym Domu Żołnierza. W Żabikowie powstańcy ginęli w egzekucjach lub z powodu okrucieństwa oprawców obozowych. Cześć deportowana została do obozów koncentracyjnych.
W na podstawie dotychczasowych badań prowadzonych przez Muzeum Martyrologiczne w Żabikowie ustalono, że w obozie w Żabikowie uwięzionych było ok. 50 powstańców wielkopolskich. Jednak liczba osadzonych może obejmować większą grupę, tj. osób nie ujętych w ewidencji więźniów. Wśród więzionych w Żabikowie powstańców były osoby, które brały czynny udział w tworzeniu i w rozwoju wielkopolskiej konspiracji w okresie okupacji niemieckiej.
Byli to m.in.:
W obozie w Żabikowie wśród osadzonych powstańców wielkopolskich byli także:
W 100. rocznicę wybuchu Powstania Wielkopolskiego Muzeum Martyrologiczne w Żabikowie przygotowało wystawę czasową pt. „Powstańcy wielkopolscy w obozie w Żabikowie”, która upamiętnia uczestników zrywu powstańczego Wielkopolan, osadzonych podczas II wojny w obozie karno-śledczym w Żabikowie. W pierwszej części wystawy przedstawione zostało kalendarium wydarzeń powstańczych w latach 1918–1919, represje wobec powstańców wielkopolskich na początku okupacji niemieckiej i okoliczności ich osadzenia w obozie w Żabikowie. Kolejna część zawiera noty biograficzne osadzonych w Żabikowie powstańców oraz biogramy kilku z nich najbardziej znanych. Na wystawie przedstawiono także pamiątki po dr. Konradzie Kolszewskim i Walentym Bayerze. W przygotowaniu ekspozycji wykorzystano materiały znajdujące się w zasobach Muzeum Martyrologicznego w Żabikowie, Archiwum Państwowego w Poznaniu, Wielkopolskiego Muzeum Niepodległości oraz w dyspozycji Lubuskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Gorzowie Wielkopolskim.
