Egzekucje dokonywane przez Einsatzgruppe VI
16 września 1939 r. w miejscowości Różopole pod Ślesinem rozstrzelano 18 Polaków. Kolejne egzekucja odbyła się w Środzie Wielkopolskiej, gdzie 17 września 1939 r. rozstrzelano 21 Polaków, zatrzymanych wcześniej w łapance przeprowadzonej pod kościołem przy udziale miejscowych Niemców.
30 września 1939 r. w Śmiglu oraz 2 października 1939 r. w Kościanie rozstrzelano łącznie 16 Polaków. Wcześniej miejscowi Niemcy zastosowali prowokację, mordując niemieckiego strażnika cegielni w Nietążkowie, która należała do niemieckiego burmistrza Śmigla Heinricha Hentschela.
Za usunięcie flagi niemieckiej, co było faktycznie prowokacją, w dniu 12 października sąd doraźny skazał na śmierć 10 Polaków w Otorowie, z których 5 zostało straconych na rynku w Szamotułach.
Fotografia przedstawiająca funkcjonariuszy Einsatzkommando 14, dowodzonego przez Gerharda Flescha, podczas egzekucji Polaków w Kościanie w dniu 7 października 1939 r.
Największa tragedia rozegrała się w dniach 20, 21 oraz 23 października 1939 r. W tych dniach Einsatzgruppe VI dokonało egzekucji Polaków w 14 miastach na terenie powiatów: gostyńskiego, kościańskiego, leszczyńskiego, śremskiego i średzkiego. Stracono w pierwszej kolejności urzędników łącznie z burmistrzami miast, a także nauczycieli, właścicieli ziemskich, lekarzy, prawników, dyrektorów i pracowników banków, przedstawicieli rzemiosła, rolników i robotników. Zginęli ludzie czynnie zaangażowani w życie społeczne, polityczne i gospodarcze swojego miejsca zamieszkania – harcerze, członkowie kół śpiewaczych, członkowie Towarzystwa Gimnastyczego „Sokół”, Związku Strzeleckiego i Bractwa Kurkowego. 14 października 1939 r., na naradzie szefów departamentów RSHA (w której uczestniczył m.in. Arthur Greiser) ustalono, że do dnia 1 listopada 1939 r. ma się zakończyć akcja likwidacji polskich elit. Arhur Greiser nakazał funkcjonariuszom Einsatzgruppe VI wyznaczenie miejscowości, w których miały być przeprowadzone egzekucje i wyznaczenie 295 osób, które miały być rozstrzelane. Egzekucje uzasadniano propagandowo ukaraniem Polaków za „zbrodnie” na Niemcach, jak np. rzekome wymordowanie 103 Niemców przez Polaków pod Turkiem. Dokonano egzekucji m.in. w Gostyniu, Kórniku, Kostrzynie Wielkopolskim, Kościanie, Książu, Lesznie Mosinie, Śmiglu, Środzie Wielkopolskiej, a także w Krobi, Poniecu, Osiecznej i Włoszakowicach.
We wszystkich publicznych egzekucjach, których celem było zniszczenie wiodących grup polskiego społeczeństwa polskiego, od połowy września do 25 października 1939 r. zginęło blisko 300 osób. Wielu Polaków straciło życie w potajemnych mordach dokonanych przez oddziały tzw. Selbstschutzu.
Wrzucanie do mogiły zbiorowej ciał Polaków, rozstrzelanych w dniu 2 października 1939 r. w Kościanie.
