Dr Konrad Kolszewski, prawnik, adwokat, dyplomata był jednym z wybitnych przedstawicieli wielkopolskiej elity. Urodził się 9 czerwca 1881 r. w Gliwicach. W 1899 r. uzyskał maturę w gimnazjum w Wągrowcu. Studiował prawo i ekonomię w Berlinie i Rostocku i w 1904 r. otrzymał stopień doktora obojga praw. Od początku swej aktywnej działalności na rzecz walki o polskość związany był z obozem narodowo- demokratycznym. Po złożeniu egzaminu asesorskiego przeniósł się w 1908 r. do Poznania, gdzie czynnie angażował się jako adwokat w obronę Polaków przed polityką władz pruskich, występując m.in. w procesie dotyczącym słynnej sprawy dzieci wrzesińskich. Działał także na polu kulturalno-oświatowym jako członek Towarzystwa Czytelni Ludowych i współtworzył Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Poznaniu. Jako jeden z niewielu Polaków zasiadał w latach 1908–1918 w Radzie Miejskiej m. Poznania. 

Podczas I wojny światowej został wcielony do armii niemieckiej i wysłany do Warszawy. Walczył w Powstaniu Wielkopolskim, a następnie zaangażował się w przygotowanie powstania narodowego na Pomorzu. 

Konrad Kolszewski, lata 30. XX w.

Po odzyskaniu niepodległości aktywnie zaangażował się w działania prawne oraz dyplomatyczne na rzecz odrodzonej Polski. Był urzędnikiem do specjalnych poruczeń przy premierze RP Ignacym J. Paderewskim. Podczas trwania konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 r. był członkiem delegacji polskiej. W 1920 r. współdziałał w przygotowaniach plebiscytu na Warmii i Mazurach, a w 1922 r. uczestniczył w rokowaniach z Niemcami w Dreźnie i w Genewie w sprawie Górnego Śląska. 

W okresie międzywojennym aktywnie wspierał życie polityczne, oświatowe, społeczne, kulturalne oraz gospodarcze Wielkopolski. Opublikował wiele prac z dziedziny prawa administracji oraz edukacji i oświaty pozaszkolnej. Był zaangażowany w działalność Stowarzyszenia Polonia-Italia. Za udział w Powstaniu Wielkopolskim został oznaczony Krzyżem za Waleczność, a za uczestnictwo w walce o Górny Śląsk otrzymał Krzyż Śląski.

Po wybuchu II wojny światowej nie opuścił Poznania. Niestety nieznana jest działalność dr. Konrada Kolszewskiego w okresie okupacji niemieckiej. Aresztowany przez gestapo w grudniu 1944 r., w styczniu 1945 został osadzony w obozie w Żabikowie. Zginął podczas ewakuacji kolejowej więźniów obozu żabikowskiego do KL Sachsenhausen. 

Konrad Kolszewski w 1943 r. Na odwrocie zdjęcia widnieje odręczny opis: „Poznań 1943, w ostatnią Wielkanoc wojny barbarzyńskiej”.

Dr Konrad Kolszewski (drugi z prawej) w salonie wystawowym w Poznaniu obok kompozytora Feliksa Nowowiejskiego (drugi z lewej), rzeźbiarza Władysława Marcinkowskiego (pierwszy z lewej) oraz lektora języka włoskiego Antonio Stefaniniego (pierwszy z prawej). 1935 r.

Członkowie Towarzystwa Polonia-Italia na cmentarzu na poznańskiej Cytadeli przy grobie włoskiego lotnika Vincenzo Cittadiniego, poległego w Powstaniu Wielkopolskim. Po prawej stronie wśród zgromadzonych widoczny dr Konrad Kolszewski. 1935 r.

Zawiadomienie imienne wysłane 16 maja 1913 r. do dr. Konrada Kolszewskiego jako radnego poznańskiego przez pruską komisje wyborczą. Dr Konrad Kolszewski był w grupie zaledwie 12 Polaków, którzy zasiadali w poznańskiej Radzie Miejskiej przed wybuchem Powstania Wielkopolskiego.

Zaproszenie na bal na rzecz funduszu żelaznego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych wysłane dr. Konradowi Kolszewskiemu 30 stycznia 1910 r. Dr Konrad Kolszewski przez cały okres swojej działalności społecznej wspierał życie kulturalne w Wielkopolsce. 

List z 1 grudnia 1929 r. Ambasady Królewskiej Włoch do dr. Konrada Kolszewskiego. Dr Konrad Kolszewski w okresie międzywojennym aktywnie uczestniczył w działalności Stowarzyszenia Polonia-Italia.