Fotografia z egzekucji Polaków, prawdopodobnie więźniów Fortu VII, przeprowadzonej w 1940 r.
10 października 1939 r. Einsatzgruppe VI przejęło kontrolę nad znajdującym się na obrzeżach Poznania dawnym pruskim budynkiem fortyfikacyjnym Fort VII (Fort Colomb). Na mocy decyzji podjętej 25 września 1939 r. u generalnego kwatermistrza w sztabie dowódcy Poznańskiego Okręgu Wojskowego, utworzono tam obóz koncentracyjny. Oficjalnie sprawami dozoru więźniów oraz zaopatrzeniem miał zająć się Wehrmacht, jednak Policji Bezpieczeństwa zlecono zajęcie się sprawami osadzonych w Forcie VII więźniów. Szef administracji cywilnej Arthur Greiser poinformował, że aresztowani polscy nauczyciele i duchowni zostaną deportowani do obozów koncentracyjnych.
Od momentu przejęcia Fortu VII przez Einsatzgruppe VI, obóz nosił urzędową nazwę: Policja Bezpieczeństwa. Szef Einsatzgruppe VI. Obóz koncentracyjny Poznań (Sicherheitspolizei. Chef des Einsatzgruppe VI. Konzetrationslager-Posen). Od 16 października 1939 r. komendantem obozu był SS-Sturmbannführer Hans Weibrecht. Wcześniej, z rozkazu dowódcy Einsatzgruppe VI Ericha Naumanna, SS-Obersturmführer Herbert Lange otrzymał zadanie organizacji obozu lub wskazania jego miejsca lokalizacji. Herbert Lange przybył do Poznania w dniu 12 września 1939 r. wraz z Einsatzgruppe VI i stał na czele tzw. specjalnego komanda Policji Bezpieczeństwa (Sonderkommando Lange). Formacja ta formacja dokonała następnie eksterminacji pacjentów szpitali psychiatrycznych w Wielkopolsce w latach 1939–1941.
Z dniem 26 października 1939 r. wszedł w życie dekret Adolfa Hitlera o utworzeniu okręgu Rzeszy Poznań (Reichsgau Posen), który w styczniu 1940 r. został przemianowany na okręg Rzeszy Kraj Warty (Reichsgau Wartheland). Nowo powstała jednostka terytorialna została włączona do Rzeszy Niemieckiej, a na jej czele stanął dotychczasowy szef zarządu cywilnego Arthur Greiser, który objął funkcję namiestnika Rzeszy (Reichsstatthalter). Oznaczało to koniec zarządu wojskowego w okupowanej Wielkopolsce, a tym samym koniec działalności Einsatzgruppe VI.
SS-Untersturmführer Herbert Lange
– ur. 29 sierpnia 1909 r. w Menzlin w Meklemburgii. Studiował prawo na Uniwersytecie Pruskim w Greifswaldzie. W 1932 r. wstąpił do NSDAP oraz do SA, a w 1933 r. w szeregi SS, przystępując jednocześnie do służby w policji w randze komisarza (Kriminalkommissar). Od 1934 służył w placówkach gestapo w Szczecinie oraz w Akwizgranie. 12 września 1939 r. przybył do Poznania wraz z oddziałami Einsatzgruppe VI. Stanął na czele tzw. specjalnego komanda Policji Bezpieczeństwa (Sonderkommando Lange). Formacja ta dokonała od jesieni 1939 r. do lata 1941 r. eksterminacji pacjentów szpitali psychiatrycznych znajdujących się na terenie Kraju Warty. W 1941 r. Herbert Lange awansował do stopnia SS-Hauptsturmfürera i tego samego roku został komendantem pierwszego na ziemiach polskich niemieckiego obozu zagłady Kulmhof w Chełmnie nad Nerem, który stał się miejscem zagłady ludności żydowskiej z getta łódzkiego oraz gett w Kraju Warty, a także Żydów z Niemiec, Austrii i Luksemburga. W marcu 1942 r. Herbert Lange został przeniesiony do Berlina, gdzie pracował w Głównym Urzędzie Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA) jako radca kryminalny (Kriminalrat). W 1944 r. za skuteczne śledztwo przeciwko uczestnikom zamachu na Hitlera z 20 lipca 1944 r. otrzymał awans na SS-Sturmbannführera. Zginął 20 kwietnia 1945 r. podczas walk z oddziałami radzieckimi w bitwie o Berlin
